รีวิว: ย้อนเวลาขึ้นเป็นอ๋อง ภาคแรก (เล่ม 1-12)

ผ่านมาครึ่งทางกับการผจญภัยของ "หยางหลิง" ใน "ย้อนเวลาขึ้นเป็นอ๋อง" เล่ม 1-12 ก็เลยอยากมาบันทึกความรู้สึกไว้สักหน่อย

เรื่องนี้ถือเป็นงานที่สร้างชื่อให้กับ "เยี่ยกวน" และถือเป็นต้นแบบของ "พยัคฆราชซ่อนเล็บ" ด้วย เพราะว่าโครงเรื่องเหมือนกันมาก นั่นคือพระเอกย้อนเวลากลับไปในยุคราชวงศ์หมิง ได้เป็นขุนนางคู่ใจของฮ่องเต้ (คนละองค์) และปฏิบัติภารกิจต่างๆ เพื่อชาติมากมาย (รวมถึงมีเมียเยอะไม่ด้อยไปกว่ากัน)

อย่างไรก็ตาม ย้อนเวลาขึ้นเป็นอ๋อง เขียนก่อนพยัคฆราชฯ ทำให้งานยังด้อยกว่าในภาพรวม (แต่ก็ไม่เยอะนัก) สมมติว่าให้พยัคฆราชสัก 9/10 เรื่องอ๋องก็น่าจะได้สัก 7.5/10 ในขั้นต่ำ เรียกได้ว่าเยี่ยกวน เขียนเรื่องแรกได้ยอดเยี่ยมอยู่แล้ว พอเรื่องถัดมาก็ขัดเกลาและพัฒนาให้ลุ่มลึกกว่าเดิม สมบูรณ์ขึ้น แต่ถ้ามองในแง่ความแตกต่าง ความฉีกแนวไปจากเดิม ก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก

เผอิญว่าเราคนไทยได้อ่านพยัคฆราชกันก่อน อ่านอ๋องกันทีหลัง ความสนุกเลยด้อยลงไปหน่อยเพราะไปอ่านของที่เจ๋งกว่ามาแล้ว แต่ในภาพรวมก็ต้องบอกว่าอ๋องนี่ก็สนุกดีทีเดียวนะครับ ไม่ผิดหวังแน่นอน

สิ่งที่อ่านแล้วน่าขัดใจ (เล็กน้อย) ในอ๋อง

• บุคลิกของพระเอก "หยางหลิง" ไม่ค่อยนิ่งเท่าไร ช่วงแรกมาแนวสุขนิยม มั่วๆ ฟลุคๆ เน้นเฮฮาฮาเร็ม แต่พอผ่านไปสักหน่อย จู่ๆ ก็กลายเป็นท่านผู้บัญชาการแบบ "หยางซวี" ไปกันง่ายๆ เลย
• หยางหลิงไต่เต้าขึ้นมาเร็วไปหน่อย จู่ๆ ฮ่องเต้ก็เชื่อใจและให้เป็นขุนนางใหญ่แบบพรวดๆ จนรู้สึกมันง่ายไปหน่อย ซึ่งประเด็นนี้ เยี่ยกวนก็แก้ไขในพยัคฆราช ให้เส้นทางการรับราชการของหยางซวี ค่อยๆ ไต่เต้าตามขั้นมากขึ้น
• บุคลิกของนางเอกหลายๆ คนยังดูแบนๆ ไปหน่อย และอาจไม่จำเป็นต้องใส่เข้ามาเยอะขนาดนี้ อย่างตัวของถังอี้เชียน เซวี่ยหลี่เหมย ที่บุคลิกคล้ายๆ กันและอาจไม่ต้องมีถึง 2 คนก็ได้ (ในแง่เขียนมาให้คนอ่านฟิน เมียเยอะๆ ก็เข้าใจได้ แต่ในแง่อรรถรสของวรรณกรรม ก็อาจจะดีกว่านี้ได้)
• พัฒนาการของฮ่องเต้ก็ดูไม่ค่อยนิ่งเช่นกัน เยี่ยกวนพยายามอธิบายว่าทำไมฮ่องเต้ถึงเสเพล แต่วิธีการยังไม่ค่อย convincing เท่าไร และบุคลิกของฮ่องเต้ดูกระโดดๆ พอสมควร
• บรรดาขุนนางราชสำนักที่ช่วงชิงกับหยางหลิง บุคลิกก็ไม่ค่อยเด่น จดจำแต่ละตัวละครไม่ได้เหมือนพยัคฆราช

ส่วนตัวละครที่ผมชอบในอ๋อง และคิดว่าแต่งได้ดีมากคือ "เฉิงฉีอวิ่น" ที่พลิกแนวของนางเอกนิยายจีนไปมาก ทั้งภูมิประวัติเบื้องหลังที่เป็นตัวร้าย เป็นเมียคนอื่นมาก่อน แต่สุดท้ายก็พัฒนาตัวเองจนมาเป็นผู้ช่วยคนสำคัญของพระเอกได้ จุดที่น่าจะปรับปรุงได้คือ แม่นางเฉิง ยอมรับพระเอกง่ายไปหน่อย น่าจะมีขั้นตอนกว่านี้อีกสักนิด แต่ตอนหลังที่มาช่วยงานกัน เล่นหูเล่นตากัน อันนี้ถือว่าแต่งได้ดีแล้ว

อีกประเด็นที่อยากเขียนถึงคือ เมืองหลวงในหมิงยุคนี้มี 2 เมืองใหญ่คือ ปักกิ่ง และจินหลิง (นานกิง) ซึ่งหยางหลิงต้องไปๆ มาๆ ระหว่างสองเมืองนี้ ส่งผลให้เรื่องมันกระโดดๆ ไปพอสมควร เพราะระหว่างที่ตัวเอกไปเมืองหนึ่ง ตัวละครอื่นก็เหมือนไม่ได้เดินเรื่องต่อในอีกเมืองมากเท่าไรนัก

สุดท้ายที่อยากเขียนถึงคือ ทั้งพยัคฆราชและอ๋อง แสดงให้เห็นความสนใจของเยี่ยกวนอย่างชัดเจนในเรื่องการฟื้นฟูอำนาจทางทะเล ที่ราชวงศ์หมิงเคยเป็นใหญ่ในยุคของเจิ้งเหอ แต่สุดท้ายก็ละทิ้งทะเลไปอย่างน่าเสียดาย ทำให้ตัวเอกทั้งสองคนของเยี่ยกวน ต้องต่อสู้เพื่อฟื้นฟูอำนาจทางทะเลกลับคืนมา

ที่เหลือรออ่านต่อในครึ่งหลังครับ