อันดับแรกต้องประกาศว่าธงที่เคยฟันไว้หักคาเสา (หลิวอวี้x 3) เพราะเซี่ยจงสิ้วชิงตายหนีไปเสียก่อน จุดนี้ผมชอบในทักษะการประพันธ์ของหวงอี้มาก
- ความสำเร็จของหลิวอวี้ขึ้นถึงจุดพีค เมื่อเอาชนะหวนเสียน ยึดนครเจี้ยนคังได้เบ็ดเสร็จ
- แต่ความสำเร็จก็พังทลายลงต่อหน้า เมื่อสิ่งที่หลิวอวี้อยากได้ที่สุดคือเซี่ยจงสิ้ว กลับหลุดมือไป และที่สำคัญไม่ใช่ความผิดของหลิวอวี้เอง เป็นปัจจัยที่คุมไม่ได้ จุดนี้จะคล้ายๆ นิยายประเภท tragedy ทั่วไป นั่นคือของที่ไม่ได้มันจะตรึงตราตรึงใจกว่า
- จากนั้นก็มีเหตุการณ์ที่ปลอบประโลมหลิวอวี้เข้ามาแทบจะทันที นั่นคือรู้ข่าวว่าเจียงหวินชิงท้อง
ประเด็นอื่นๆ ที่น่าสนใจ
เรื่องยุทธศาสตร์การวางตัวของหลิวอวี้ อันนี้เนื้อเรื่องมีความลุ่มลึกมากขึ้น นั่นคือหลังจากชนะศัตรูที่จับต้องได้ สู้กันด้วยกำลังอย่างหวนเสียนแล้ว หลิวอวี้ก็ต้องเจอกับศัตรูที่ยิ่งใหญ่กว่า เอาชนะด้วยกำลังไม่ได้ ต้องใช้นโยบายและกุศโลบายมากมาย อีกทั้งเทคนิคสกปรกอื่นๆ ประโยคที่แสดงแนวคิดเรื่องนี้ได้ดีที่สุดก็คือเยิ่นชิงซื่อบอกว่าการพิชิตอำนาจนั้นง่าย แต่การปกครองอำนาจนั้นยากกว่า
อีกประเด็นหนึ่งจะให้สังเกตวิธีคิดในเชิง "ซ่อนตัวเร้นกาย" ของตัวเอกของหวงอี้แทบทุกเรื่อง
- พระเอกในเรื่องขุนศึกสะท้านปฐพี - เอาชนะการศึกสุดท้ายได้ ก็พาเมียๆ ไปหักล้างถางพง
- เทพมารสะท้านภพ - ทั้งล่างฟานหวินและหานป๋อ ก็มาแนวๆ ไม่อยากได้อำนาจทางการปกครองแต่แรก
- เจาะเวลาหาจิ๋นซี - เซี่ยงเส้าหลงถึงแม้จะไม่อยากเร้นกายนัก (โดนบีบจากจิ๋นซี) แต่สุดท้ายก็ต้องไปตั้งรกรากในป่าอยู่ดี
- มังกรคู่ - โค่วจงเป็นตัวอย่างที่ชัดที่สุด นั่นคือเอาชนะทางการทหารได้แล้ว แต่ไม่อยากปกครอง จึงส่งอำนาจให้กับหลี่ซื่อหมินไป
- จอมคนแผ่นดินเดือด - หลิวอวี้ร่ำๆ จะหนีไปสุดขอบฟ้าอยู่แล้ว อาจเป็นส่วนกลับของโค่วจงที่อยากเร้นกาย แต่สุดท้ายก็ไปไม่ได้
หมดเรื่องฝั่งหลิวอวี้ ก็มาฝั่งทางเหนือซึ่งไม่มีอะไรมาก เพราะเอี้ยนเฟยจับมือสั้งหวี่เถียน จับมือกับทัวปากุย แถมเป็นฝ่ายพระเอก มู่หยงฉุยก็คงรอดยาก ที่น่ารำคาญก็คือเล่มนี้สนทนากันยืดยาวแต่ไม่ค่อยได้สาระ โดยเฉพาะบทบาทของจั่วขวงเซิงเล่มนี้มีเยอะแต่ไม่ค่อยมีประโยชน์ อ่านแล้วเกิดความรู้สึกว่าเมื่อไรจะจบเสียที
สรุปว่าพีคของจอมคนอยู่ที่เล่ม 20 ที่หลิวอวี้พลิกสถานการณ์ได้สำเร็จ เล่ม 21 กับ 22 เหตุการณ์ก็ก้าวหน้าขึ้นเยอะโดยเฉพาะฝ่ายใต้ แต่มีส่วนยืดอยู่มาก น่าจะสามารถยุบรวมให้กระชับเหลือเล่มเดียวได้
ป.ล. จุดโหว่ที่อ่านแล้วขัดๆ ก็คือฉีเต้าฟู่ที่ช่วงแรกดูจะน่ากลัวมาก เอาจริงแล้วตายอนาถแถมไม่มีบทอีกต่างหาก
- ผมมีความเห็นว่า งานของหวงอี้ในตอนเกือบทุกเรื่อง ค่อนข้างจะลวกๆ ไปหน่อย คล้ายๆ กับคนเขียนถูกบีบ หรือเร่งรัดให้จบลงให้ได้ มันก็เลยมีประเด็นที่อาจจะดูแล้ว ไม่ค่อยประณีตในงานประพันธ์
ReplyDelete- ทัวปากุย ตามประวัติ เสียชีวิตเมื่ออายุ 30 กว่าๆ ก็น่าติดตามนะว่าหวงอี้ จะวางจุดจบของทัวปากุยไว้อย่างไร
- การอ่านจอมคนแผ่นดินเดือด ควรจะหาความรู้ในเรื่องประวัติศาสตร์จีน ในช่วงนี้ไว้บ้าง เอาไว้เป็นต้นทุนในการอ่านให้สนุกครับ เว็บที่แนะประวัติศาสตร์ในช่วงนี้ ผมแนะนำที่นี่ครับ
http://www.showwallpaper.com/view.php?topic=3168
(ในที่สุดก็ไล่อ่านทันถึงเล่ม 22)
ReplyDeleteอืม ในเล่มนี้ บทจั่วขวงเซิงก็ช่วยให้ได้เห็นถึงผลกระทบ ที่เกิดจากการรับรู้การคงอยู่ของประตูทิพย์ แต่ก่อนหน้านั้นมันก็ตื้อซะจนคนอ่านแทบจะรำคาญแทนเอี้ยนเฟย
บทหลิวอวี้ในเล่มนี้แสดงออกถึงความเป็นมนุษย์ปุถุชนออกมาอย่างเต็มๆ ทั้งอารมณ์ ความรู้สึก ความผิดหวัง ความสมหวัง ความอัดอั้นตันใจ เหมือนจะยัดๆใส่ลงไปในตัวหลัวอวี้อยู่คนเดียว จนตอนที่อ่านรู้สึกว่า ... พอได้แล้วมั้ง พร่ำพรรณนากับตัวเองบ่อยมากจนเริ่มเบื่อ
มีความรู้สึกว่ามันไม่กระชับรวบรัด เท่ากับช่วงแรกๆ แต่ก็มีมิติอื่นๆให้ได้เสพจากนิยายจีนกำลังภายใน (แต่ไม่ชอบนี่สิ)
... ทัวปากุยท่าทางจะกลายเป็นเด็กติดยาซะแล้ว